Loek Rosenbaum over zijn jaren in de oorlog

"Bossche oorlogsverhalen vullen de hele dag"

DEN BOSCH
In twee jaar tijd kwam Loek Rosenbaum maar twee keer op straat. Om te switchen van onderduikadres. Zaterdagmiddag 19 april 2008 sprak Loek Rosenbaum (77) in een vrijwel vol Jheronimus Bosch Art Centre over die jaren in Den Bosch, van de zomer in 1942 tot de bevrijding eind oktober 1944.

"Je hoorde weinig, aan elk greintje hoop klampten we ons vast", herinnerde Loek Rosenbaum zich op de bijeenkomst, waar een dag lang over de oorlogsjaren in De Bosch werd gesproken. De getuigenissen van Rosenbaum komen niet voor in 460 pagina's dikke boek 'Wegens bijzondere omstandigheden…', waarvoor bij de presentatie al veel complimenten te beluisteren vielen. Wat Rosenbaum vertelde, toont wel aan dat er nog veel meer te beschrijven valt over die jaren.

"In twee jaar tijd hebben we drie onderduikadressen gehad. Eerst op het Eikendonkplein, daarna in de Vughterstraat en tenslotte in Brugstraat waar we met elf mensen ondergedoken zaten. Drie gezinnen met in totaal elf mensen bij een ander gezin in huis, ja! De ondergrondse zorgde ervoor dat we levensmiddelen kregen."
Loek Rosenbaum overleefde de oorlog. Tweederde van de naar schatting 480 joden in Den Bosch was dat niet vergund. Terug in zijn geboortestad mocht Rosenbaum zaterdag het symbolische eerste exemplaar van het boek aan minister Plasterk overhandigen.
De ceremonie vormde het einde van een dag vol oorlogsherinneringen van Bosschenaren of voormalige inwoners van de stad. "Ik moest thuis altijd piano spelen, zo hard dat de Duitsers buiten niet in de gaten konden krijgen dat mijn ouders naar Radio Oranje luisterden", vertelde Gé Rovers, destijds net begonnen als onderwijzer in Vught.
Het leven ging gewoon door, zo kon uit de vele verhalen worden opgemaakt. "Na verloop van tijd kwam er wel schaarste, daarom moesten we naar de gaarkeuken om met potjes en pannetjes voedsel te halen voor de buurt. Maar wat bijvoorbeeld de joden overkwam, hebben we nooit geweten. Je hoorde wel eens iets vertellen, maar we wisten echt niet wat voor barbaars met ze gebeurde. Dat wilde en kon je niet geloven. Ik schreef in die tijd liefdesbrieven naar mijn geliefde in de Achterhoek. Nauwgezette dagboekaantekeningen van wat ik meemaakte, waren dat. Ik heb ze nog eens doorgenomen. Geen woord over joden. Nergens kom ik er iets over tegen, zo weinig aandacht werd daaraan besteed."

Bron: Brabants Dagblad