Een lach en een traan

Het speelde zich af in de eerste dagen van de oorlog 40-45

Een Duitser woonde een paar huizen verder in de straat waar de smederij van mijn man stond. Hij sprak vol trots over het Grote Duitse Rijk.

Elke morgen bracht hij verslag uit over de vorderingen van de Duitse weermacht. Niemand had daar behoefte aan en mijn man al helemaal niet.Op een morgen stond de Duitser tamelijk dicht bij het aambeeld zijn verhaal te doen. Op het moment dat een staaf ijzer flink begon te gloeien, legde mijn man het hete ijzer op het aambeeld en begon er met een zware hamer op te slaan. Een vonkenregen als resultaat.
De verslaggever rende naar de deur en liet zich niet meer zien.

Het hele voorval duurde enkele momenten. De napret en het navertellen..... Duurde jaren!

De bevrijdingsdag van de stad waar ik toen woonde.

leder jaar als de bevrijding word herdacht gaan mijn gedachten terug naar een gebeurtenis die een wrange indruk op mij heeft gemaakt.

In de stad, nu zovele jaren geleden, was op elk bruikbaar kruispunt een houten dansvloer gelegd. Er werd grammofoonmuziek gedraaid. En volop gedanst. Dolle pret. In de Oranjestraat bij een muziekwinkel zong Olga Lowina. De Neder­landse Jodelkoningin. Dat was wat. Ik zou ook gaan.

Van ons huis naar de stad was zo'n 20 minuten gaans. Al van verre hoorde ik een gejoel en lawaai. Dichterbij gekomen zag ik Voerlui met paard en wagen waaromheen mensen hosten.

Ik vernam dat de Moffenmeiden kaal geschoren werden. Sommigen kwamen alweer terug. Ze stonden bovenop die wagens te kijk. En toen... als aan de grond genageld zag ik op een platte wagen onze kapster staan. Wezenloos staarde ze voor zich uit. Een broos tenger figuurtje. Hoe was het mogelijk. Daar stond ik.

De lust om in de stad te gaan feesten ontbrak me. Ik keerde me om en liep terug naar huis. Elke zondag zat ze in de kerk. Verzonken in gedachten. Ze zal beslist gebeden hebben voor haar soldaat. Maar ook voor zichzelf om troost en steun. Zij was verloofd met hun Duitse kappersknecht. Er kwamen Duitse Officieren in hun zaak. Zij sprak immers Duits. Gelaten werden de Hoge Heren bediend. Het ging niet van harte. Het medeleven om de verloofde en knecht drukte zwaar op het hele gezin.

Later hoorde ik dat een jaloerse Collega haar had laten "opbrengen". Bij de viering van de 50e bevrijdingsdag nam ik me voor haar op te zoeken. Om haar te vertellen hoe ik toentertijd met haar meevoelde. Na wat zoeken wist ik dat ze in een verpleeghuis verbleef. ik bracht haar een bloemetje. Ze was blij met mijn verhaal. Ook zij kon het gebeuren van vroeger niet vergeten. Ze vond het fijn dat er nu nog begrip was voor het onrecht haar vroeger aangedaan.

Van haar dochter kreeg ik een bedankbrief. Zij wist dat haar moeder altijd die eerste liefde in haar hart bewaarde.

Door: R. Broeks-Koopman