Het is al meer dan zestig jaar geleden, maar elk jaar in November komen de herinneringen aan de oorlogswinter in 1944 weer naar boven.
Ik was zeventien jaar en telefoniste bij de PTT in Leeuwarden. Er waren in die tijd maar weinig mensen die hun telefoon nog konden gebruiken..Allemaal afgesloten door de Duitse bezetter .Zelf een gesprek tot stand brengen ging ook bijna niet.Een nummer draaien, of intoetsen zoals tegenwoordig, was er niet bij. Bijna alle gesprekken moesten worden aangevraagd en werden door de telefoniste van de PTT tot stand gebracht.
Wij werkten ook ’s nachts en Zondags.
Een lach en een traan
Het speelde zich af in de eerste dagen van de oorlog 40-45
Een Duitser woonde een paar huizen verder in de straat waar de smederij van mijn man stond. Hij sprak vol trots over het Grote Duitse Rijk.
Elke morgen bracht hij verslag uit over de vorderingen van de Duitse weermacht. Niemand had daar behoefte aan en mijn man al helemaal niet.Op een morgen stond de Duitser tamelijk dicht bij het aambeeld zijn verhaal te doen. Op het moment dat een staaf ijzer flink begon te gloeien, legde mijn man het hete ijzer op het aambeeld en begon er met een zware hamer op te slaan. Een vonkenregen als resultaat.
De verslaggever rende naar de deur en liet zich niet meer zien.
Het hele voorval duurde enkele momenten. De napret en het navertellen..... Duurde jaren!
Een Duitser woonde een paar huizen verder in de straat waar de smederij van mijn man stond. Hij sprak vol trots over het Grote Duitse Rijk.
Elke morgen bracht hij verslag uit over de vorderingen van de Duitse weermacht. Niemand had daar behoefte aan en mijn man al helemaal niet.Op een morgen stond de Duitser tamelijk dicht bij het aambeeld zijn verhaal te doen. Op het moment dat een staaf ijzer flink begon te gloeien, legde mijn man het hete ijzer op het aambeeld en begon er met een zware hamer op te slaan. Een vonkenregen als resultaat.
De verslaggever rende naar de deur en liet zich niet meer zien.
Het hele voorval duurde enkele momenten. De napret en het navertellen..... Duurde jaren!
"Niet alle Duitsers waren slecht"
Als meisje van elf en half jaar was ik het oudste kind van het gezin. Mijn vader was Bart Derksen, en mijn moeder Leida de Haan. Er waren nog zes andere kinderen vijf broers en een zus. Geert de jongste als nummer zeven is in het opvoedings huis in Harreveld geboren , tijdens de evacuatie.
Maar ja, ik wil beginnen bij mijn herinneringen. Dat wij uit huis moesten vertrekken, kwam door het oorlogsgeweld dat over ons huis werd uitgestort. De vuurgevechten over en weer, de kogels en granaten vlogen om ons heen. Zorgde dat we moesten wegvluchten uit ons ouderlijke huis, om dat het te gevaarlijk was geworden.
Maar ja, ik wil beginnen bij mijn herinneringen. Dat wij uit huis moesten vertrekken, kwam door het oorlogsgeweld dat over ons huis werd uitgestort. De vuurgevechten over en weer, de kogels en granaten vlogen om ons heen. Zorgde dat we moesten wegvluchten uit ons ouderlijke huis, om dat het te gevaarlijk was geworden.
Studenten in de oorlog
In het voorjaar van 1943 werd door de Duitse bezetter geeist dat de studenten een "Loyaliteitsverklaring" zouden tekenen. Degenen die dat weigerden, en dat waren praktisch allen behalve de NSBers, moesten zich melden voor tewerkstelling in Duitsland.
Deze studenten werden verzameld in het kamp "Ommen". In dit kamp werd bekend dat het beroepspersoneel van de drie strijdmachten, d.w.z. onderofficieren en manschappen, de officieren waren al weg, wederom in krijgsgevangenschap zou gaan.
Deze studenten werden verzameld in het kamp "Ommen". In dit kamp werd bekend dat het beroepspersoneel van de drie strijdmachten, d.w.z. onderofficieren en manschappen, de officieren waren al weg, wederom in krijgsgevangenschap zou gaan.
De Zeereis Naar Indië
Rudy Kousbroek is schrijver. Hij werd in 1929 geboren in Nederlandsch-Indië. Hier vertelt hij over een reis uit Nederland met een grote oceaanstomer terug naar huis. Vroeger bestonden er ook al kinderen, ik was er een van. Ik was vijf toen we uit Holland teruggingen naar Indië, niet met een vliegtuig maar met de boot; dat was zo'n ongelofelijke belevenis dat ik mij er nog veel van herinner.
<>
AANBIEDINGEN
