Verkrachting

voorjaar, 1945

Ik ging een met een buurmeisje op tocht, uit Haarlem-Noord vandaan. Mijn vader en moeder zeiden: 'Ga er maar weer eens op uit, want er is niets meer.' Dat meisje was zestien of zeventien. Toen zei haar moeder -en die waren zo rooms, of ja katholiek, weet je wel, en een stuk of zes, zeven dochters had ze, en één zoon- toen zei dat mens ineens:'En als je het niet kan krijgen, dan laat je je eigen maar naaien.'


Ik wist helemaal niet wat dat mens bedoelde, want ik was nog niet zo wijs als nu. En dat meisje huilen! Afijn, we liepen door Velzen, Heemskerk, door al die plaatsen. Ja, ik zeg dat nu zo makkelijk, maar daar gingen uren overheen. Op een gegeven moment kwamen we bij een boer.

Waar het precies was weet ik bij God niet meer. Nou, bij die boer konden we een boterham krijgen en slapen. Toen riep die boer opeens tegen haar: 'Nou, ga je mee?' Ik wou ook opstaan, want ik dacht: ik hoor bij die meid. Maar die boer zei:'Nee, blijf jij maar hier.' Een uurtje later komt dat meisje terug. Huilen! Huilen! Maar dat meisje zei tegen mij: Maar we hebben wél aardappels, hoor, we hebben wél aardappels.'

Ik begreep niet hoe ze ineens zo aan die aardappels kwam. Maar omdat we die aardappels hadden konden we gelijk weer naar huis. Per persoon hadden we 25 a 30 kilo aardappels, en dat was natuurlijk enorm veel. Maar je moest wel enorm oppassen dat ze onderweg niets afpakten.

En ze bleef maar huilen, de hele weg lang.

Chris Krooder
Bron: Ooggetuigen van de vaderlandse geschiedenis, Geert Mak ISBN:90-351-2723-4

2 opmerkingen:

Anoniem zei

jammer, dat je niet meer kon herinneren waar die boer woonde, anders had het met hem wel anders afgelopen, ik hoop dat de boer een verschrikkelijke dood heeft gehad.

Anoniem zei

Wat een vreselijk verhaal. Wat een vreselijke man, misbruik te maken van de situatie.

Een reactie posten

<>Vakantie vanaf Brussel Airport